De Koffiecultuur

DE ROBUSTAKOFFIE 17 Voor hybriden is echter vermenigvuldiging door verenting (waarover later) noodzakelijk, daar zaaiing sterk varieerende na-komelingen geeft. — Verder geven de meeste hybriden een weinig fraai product, voor een deel de blauwgrijze kleur van den vader en voor een ander deel de gele kleur der koffie van den moeder- boom vertoonend. Gaan we nu over tot de nieuwere soorten, die eigen-lijk eerst sedert kort ingevoerd werden, dan merken wij op, dat deze over het algemeen bekeken tot twee groepen behooren, n.l. zij die het naast staan bij de Arabica en zij die meer naar de Liberia overhellen. Tot de eerste, de Robus t.a-achtigen, die thans hier en daar reeds in cul-tuur zijn genomen, behooren: De Cane-phora, de Sankuru-ensis, de Kwiluensis, Fig. 11. Dezelfde aanplant op 6-jarigen leeftijd. de Quillou, de Bukobensis, de Stenophylla. Van deze soorten is de Robusta het meest verbreid, terwijl daarop de Quillou volgt. Tot de tweede, de Liberia-achtigen, behooren: De Excelsa, de Abeokuta, de Dewevrei, de Arnoldiana, de Aruwimiensis en de Dybowsky. Van deze soorten levert de eerste reeds aardige oogsten. Om een idee te geven van de belangrijkheid van de Robusta-cultuur, wijs ik hier op een Staat, uitgegeven door het Gouvernement in Augustus 1919, waarin de beplante oppervlakte, in