Die Lokomotive In Kunst-witz Und Karikatur

HANOMAG, HANNOVER LINDEN Wo, dit is jo en Stück! is dit, As wenn de Hex nah’n Blocksberg ritt. Hür blot mal, wo der Deuwel (läuft!“ „Dat deiht,“ seggt Kori, „de Kiri, de up em sitt; De swarte Kiri dor achter deiht ’t. Un in dem Kuffert, de dor ’rümmer führt, Dor wett ik up, dor sitt en Pird.“ „Je,“ seggt oll Witt, „min Saehn, wer weit ’t! Dat ein’ is just so, as dat anner. Un wo säd doch noch Schulten-Hanner: ’Mag dat en Späuk, mag dat uns’ Jochen sin; Der Deuwel sitt ’e ümmer drin.“ Nu ward’n sei in de Kutsch denn stigen, Un Witt ward’t mit de Angst denn wedder krigen; Un Swart hett naug tau dauhn un naug tau seggen, Bet sik deiht sin Gejammer leggen: ,,Ih, Vadder, kik de annern Lüd’! De sitten jo ganz ruhig hir, De hollen ok so still nich her, Wenn ehr der Deuwel halen ded. Na, früchtst du di denn so, denn schuw Di neger nah mi ran und stemm di gegen. Wi sitten jo hir just as in de Stuw, Tau’m wenigsten sünd wir in’n Drögen. Un, Jung’s, Ji kamt ok neger ’ran Un fa ft Jug an de Lehning an, Un hollt Jug wiss! Un rit’t dat Mui nich up, As wenn Jug in den Hals de braden Duwen ’rin fleigen sael’n! Un set’t den Haut Jug faster up!“ Un dorbi stödd hei sinen Jung’n. „Willst, Deuwel, willst di neger schuwen! Un bit’t de Tähnen bet tausamen, Dat Jug nich Jug’ oli dacmlich Tung’n, Wenn’t los geiht, mang de Tähnen kamen. — So! nu geiht ’t los!“ — „Herr Je! Wo sacht!“ Seggt Witt. „Dat hadd ’k mcindag’ nich dacht!“ „Wo dit,“ seggt Korl, „dit geiht jo ’n eben Schritt.“ ,,Dit geht jo man en Zuckeldraww,“ seggt Witt. „Nu geiht ’t en gauden Draww,“ seggt Swart un steckt den Kopp Ut ’t Finster rat. — ,,Nu geiht ’t in’n vullen G’lopp! Nu hollt Jug wiss! Nu geiht dat Baedcln los! Ne, Kinner, Lüd! Nu seiht man bloß, Wo dat den Weg entlang klabastert, Un wo dat flüggt, un wo dat rastert Un wo dat in de Welt ’rin sus’t.“ Oll Witt satt dor, as hadd de Ap em lus't. „Herr Gott doch!“ röppt hei, „Nahwer Swart! Wenn ’t Beist man blot nicht stürlos ward!“ „Ih, Vadder bit de Tähn tausamen! Wat kann ’e denn ok vel nah kamen? So oder so: ’t is ganz egal! Un starwen möt wi doch enmal! Dat helpt nu nich, nu sünd wi einmal in, Nu möt wi dörch, dörch Dick un Dünn!“ Un dat stampt und dat ampelt un hampelt voran, Un denn krischt dat dor männigmal twischen; Un de Hölter, de fleigen, de Bäuk und de Dann Un de Feller un Wäller un Wischen. Man hcrin in de Welt! Un so bang denn? Warüm? Süh, de Dörper un Städer, de fleigen! Un de Dannen, de walzen und danzen herüm, Un dc Bäuken, de dreilin sik in Reigen. Man herin in de Welt, wenn ’t sik bangt ok un drängt! Nemt de Taegel man frisch mang de Tähnen! Un wenn ok de Kram Jug beklemmt und beengt, Wat helpt Jug dat Krischen und Staehnen? Un wenn stött Jug en Flaetz, denn gewt cm en Stol, Un wehrt Jug de Hut un de Glieder! Un gefüllt ’t Jug nich hir — de Welt is so grot — Denn gaht Ji en Enning lang wider. So kam’n sei bi den irsten An holt an, De Wagen rullt ganz sachten ’ran; Oll Swart, as hadd de Taegel hei tau faten, Seggt: „Oeh, purr, öh!“ De Dör ward apen slaten, Un Korl stiggt ut de Dör un seggt: „Ditt möt ik mi doch neger unnersäuken, Wo sik dat deiht mit ’t Furwark räuken, Un ob ne frische Mähr ward in den Kuffert bröcht?“ Hei geiht nu hen un kickt un steiht, Mit einmal never pippt de Fläut, Un sachten geiht vörbi de Tog. 30